Hoe zouden ze het gezegde toch bedoelen? Alles op je bordje krijgen?
In mijn leven heb ik vele vormen van verlies meegemaakt. Nooit echter zoveel verlies ervaren achter elkaar als de afgelopen periode. Ik dacht altijd dat ik wel sterk was en het allemaal op mijn bordje kon hebben allemaal. Maar toch? Ook voor mij is soms mijn bordje net te vol opgeschept. Dat was nu dus het geval.
In juli 2019 begon de ellende al. Binnen familiesferen was er slecht nieuws. Mijn vader kreeg de diagnose van darmkanker te horen. Niet een hele fijne diagnose. Je wereld staat letterlijk en figuurlijk op zijn kop na het horen van zo’n diagnose. Verdrietige momenten binnen het gezin, want hoe zou de diagnose verder gaan ontwikkelen? Welk pad zou het allemaal in gaan slaan?
Ik kon daar zelf niet heel veel tijd aan besteden betreft gedachten, want al snel werd ik getroffen door zeer ernstige en heftige blaasontstekingen. Ik ben hiermee bekend en zag er in eerste instantie geen kwaad in. Pas toen de pijnen bleven aanhouden na verschillende antibiotica kuren die ik al slikte vanaf augustus tot eind oktober, trok ik aan de bel bij mijn arts. Er moet meer aan de hand zijn dan een gewone blaasontsteking. Ik heb het vermoeden dat er wederom een niersteentje zit. Hier was ik al bekend mee en de klachten leken hier ook ontzettend op.
Het ene onderzoek na het andere onderzoek volgde, maar zonder resultaat. Er werd niks gevonden. Pijnen bleven aanhouden, dus steeds aan de antibiotica zonder eigenlijk te weten waarom? Totdat ik uiteindelijk eind maart 2020 dan toch een niersteentje uit plaste. Deze werd uiteraard direct onderzocht, want men wilde weten hoe ik daar nu toch aan gekomen was? Men hoopte dat ik klachtenvrij zou zijn nu ik deze had uit geplast, maar de pijnen bleven aanwezig. Weer een heel traject van onderzoeken. Om moe van te worden.
Uitslagen onderzoek
Na deze tweede ronde van onderzoeken, bleek er uiteindelijk toch een zichtbaar niersteentje nog te zijn. Ik zou daarvoor medicatie krijgen en dan zou ik deze zelfstandig uit kunnen plassen. Dit was nog niet zo makkelijk, want er gebeurde dus helemaal niks met die medicatie. Er werd dus besloten om het niersteentje maar operatief te verwijderen. Ik had al een soort van trauma vanwege een eerdere operatie voor een niersteenverwijdering. Had daarna de nodige complicaties gehad. Ik werd compleet gerustgesteld en er zou me niks overkomen. Echter, niks bleek minder waar. Na de operatie een fikse blaasontsteking. Daar kon ik nog wel wat mee. Maar die extreme bloedingen? Er werd verteld dat dit kwam door de operatie. Ik geloofde de artsen, want wist ik veel. Ik herkende het alleen niet van de eerdere keer.
Het bloeden hield een week aan, twee weken en na drie weken werd het zelfs zo intens dat wat ik uit plaste leek op tomatensap zo rood. Dit kon niet goed zijn. Dit kon echt niet komen van de operatie. Ik was sinds de operatie al een aantal keren bij de spoedeisende hulp geweest vanwege de bloedingen, al een aantal keren naar huis gestuurd met de mededeling het komt door de operatie. Ditmaal zou ik me niet naar huis laten sturen.
Er werd inderdaad een volledig onderzoek gedaan. Zowat alle artsen uit het onderzoek werden opgetrommeld om te ontdekken waar het bloeden nu vandaan kon komen. Een chirurg, internist, uroloog en gynaecoloog. Die laatste wilde ook zo’n ellendig uitstrijkje maken. Maar goed, het moest maar.
Wachten op verdere uitslagen
Na het bezoekje aan de spoedeisende hulp de derde week, kon ik wederom wachten op de nodige uitslagen van onderzoeken die verschillende artsen hadden gedaan. Zenuwen gierde door mijn lijf. Wat kon ik verwachten? Ik wist het allemaal niet. Uiteindelijk ontving ik begin juli een telefoontje van het secretariaat van de gynaecologie. Er was een afwijkende uitslag gevonden en deze wilde ze nader onderzocht hebben. Weer vervolgonderzoeken. Een afspraak voor een operatief onderzoek. Ik moest dus even geduld hebben.